Akcja powieści rozgrywa się w latach 1917-1919 i dotyczy wydarzeń na Ukrainie w czasach rewolucji lutowej i rewolucji październikowej, podczas niemieckiej okupacji Ukrainy, a potem konfliktu zbrojnego Polski i Ukrainy z bolszewikami, zakończonej wyparciem bolszewików aż do linii rzeki Zbrucz, gdzie wojska polskie się zatrzymały. Polscy mieszkańcy Kresów stracili tym samy swoją ojczyznę. Zofia Kossak opisała wydarzenia na Ukrainie z własnej perspektywy, ona i jej rodzina (w tym dwóch maleńkich synów) przeżyli czasy pogromów, rzezi, rozruchów. Najpierw w Nowosielicy, której bronili tak długo, jak długo obrona była możliwa, potem w Starokonstantynowie, gdzie Zofia przebywała wraz z dziećmi i matką po rozstaniu z mężem, który wyjechał ze względów bezpieczeństwa. Pisarka śledziła kolejne zmiany władzy, coraz gorsze przejawy bestialstwa, pogromy Żydów i Polaków, cierpiała prześladowania jako "burżujka", mimo że ukrywała się jako szwaczka i starała się nie rzucać w oczy bolszewikom. Specjalne miejsce w powieści poświęciła opisowi procesu degradacji ludzi przez bolszewizm. W ostatnim rozdziale dzień po dniu opisała wydarzenia w Starkonstantynowie w dniach od 22 maja do 21 sierpnia, kiedy toczyły się walki między bolszewikami i żołnierzami Petlury, aż do szczęśliwego spotkania z mężem i dramatycznej wiadomości, że wojska polskie zatrzymały się na linii rzeki Zbrucz, co oznacza, że Kresy zostały odłączone od Polski.